Στην Ευρώπη κυριαρχούσε ο άξονας Γερμανίας- Ιταλίας. Ο Β’
Παγκόσμιος πόλεμος μαινόταν. Η Ελλάδα, παρά τις συνεχείς ιταλικές
προκλήσεις, με κορυφαία τον τορπιλισμό της «Έλλης» στην Τήνο, στις 15 Αυγούστου,
δεν ήθελε τον πόλεμο και έκανε το παν για να τον αποφύγει. Ο
πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς αρνήθηκε την είσοδο των ιταλικών
στρατευμάτων στην Ελλάδα και αφού έκανε τον Σταυρό του, υπέγραψε το
διάταγμα της γενικής επιστρατεύσεως με τα λόγια: «Ο Θεός σώζοι την
Ελλάδα».
Οι Έλληνες με χαρά ξεκινούσαν για το μέτωπο. Από τις 28 Οκτωβρίου ως τις 13 Νοεμβρίου 1940
είχαμε τις μάχες στην οροσειρά της Πίνδου. Τα παλληκάρια μας στην πρώτη
γραμμή του μετώπου, στο θρυλικό Καλπάκι, κράτησαν γενναία αντίσταση. Το
απόσπασμα της Πίνδου με τον ηρωικό Συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη,
αντιπαρέταξε 2000 στρατιώτες έναντι 15.000 Ιταλών. Απώθησε τους εχθρούς
που είχαν φθάσει στο Καλπάκι, ως τη συνοριακή γραμμή.
Σπουδαιότατη ήταν η συμβολή του Πυροβολικού, του Ιππικού, του Μηχανικού, του Ναυτικού. Οι Έλληνες με τα 163 αεροπλάνα αντιμετώπισαν επιτυχώς τα 500 ιταλικά αεροπλάνα. Ο ανθυποσμηναγός Μητραλέξης στις 2 Νοεμβρίου
κατεδίωκε με το αεροσκάφος του ένα ιταλικό βομβαρδιστικό. Όταν
εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά του, πλησίασε άφοβα εκ των όπισθεν το εχθρικό
αεροπλάνο και με τον έλικά του άρχισε να ροκανίζει την ουρά και τα
πηδάλιά του και το κατέρριψε. Οι Ιταλοί το εγκατέλειψαν. Ο Μητραλέξης
προσγειώθηκε και έτρεξε και συνέλαβε ένας αυτός τους πέντε Ιταλούς
αξιωματικούς.
Από τις 14 Νοεμβρίου 1940 άρχισε η γενική, θυελλώδης αντεπίθεση του στρατού μας σε όλο το μήκος του μετώπου από τη θάλασσα μέχρι τη λίμνη Πρέσπα. Μετά από σκληρούς αγώνες 8 ημερών και αιματηρές μάχες ο στρατός μας κατέλαβε το ορεινό συγκρότημα Μόροβα – Ιβάν.
21 Νοεμβρίου 1940. Ο στρατός μας μπήκε νικηφόρος στην Κορυτσά. Όλος ο Ελληνικός λαός ψιθύρισε με ικανοποίηση:» Η Παναγία, που Την προσέβαλαν οι Ιταλοί στην Κοίμησή Της ,τους έδωσε την απάντηση ακριβώς στην άλλη μεγάλη εορτή Της», δηλαδή τα Εισόδια.
Ένας πολεμιστής έγραφε:» Σ’ ένα χωριό της Κορυτσάς ο Ιερέας πρωτοστατεί
στη φροντίδα των Ελλήνων στρατιωτών. Λίγες μέρες πρωτύτερα είχε πεθάνει
ο πατέρας του, ένας αγνός Έλληνας που παρακαλούσε να μην πεθάνει, εάν
δεν έλθει ο ελληνικός στρατός να τους ελευθερώσει. Ο Ιερέας με πήρε από
το χέρι και ανεβήκαμε στο κοιμητήριο του χωριού. Γονάτισε στον τάφο του
πατέρα του, σήκωσε τα χέρια ψηλά και κλαίγοντας φώναξε: «Σήκω πατέρα! Ήλθαν οι Έλληνες. Σήκω να τους υποδεχθείς!» Έκλαψα κι εγώ μαζί του».
Μέσα στον Νοέμβριο και Δεκέμβριο του ΄40 απελευθερώθηκαν το Λεσκοβίκι, το Πόγραδετς, η Πρεμετή, το Δέλβινο, οι Άγιοι Σαράντα, το Αργυρόκαστρο, η Χειμάρρα και στις 10 Ιανουαρίου 1941 οι καμπάνες ξανακτύπησαν χαρμόσυνα: πήραμε την στρατηγικής σημασίας Κλεισούρα. Το τίμημα ήταν βαρύ: 291 Έλληνες νεκροί και Ιταλοί πάνω από 1.400. Οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες πανηγύριζαν υποδεχόμενοι τον ελευθερωτή Ελληνικό στρατό.
Ένας στρατιώτης σημείωνε: «Την 8η Δεκεμβρίου η 4η μεραρχία κατελάμβανε τη Δερβιτσάνη. 500 κορίτσια και 200 περίπου νέοι του Β. Ηπειρωτικού χωριού εξήλθον προς προϋπάντησιν του συντάγματος, το οποίο ήρχετο. Εκράτουν την Ελληνικήν Σημαίαν, έψαλλον το «Χριστός Ανέστη» και ετραγουδούσαν τον Εθνικόν Ύμνον».
Το Μάρτιο του 1941 ο Μουσολίνι εξαπέλυσε την περιβόητη εαρινή του επίθεση που διηύθυνε αυτοπροσώπως, διότι δεν άντεχε την ντροπή της ήττας. Ήταν, λοιπόν ,θέμα γοήτρου και στρατιωτικής τιμής και έπρεπε να πετύχει.
Επί δυόμισι ώρες σε μέτωπο 6 χλμ οι Ιταλοί έστελναν 100.000 βλήματα. Εκεί, θάφτηκε οριστικά
το όνειρο του Μουσολίνι. 200 βομβαρδιστικά αεροπλάνα κάλυπταν τις
ιταλικές θέσεις. 6 φορές οι Ιταλοί έκαναν έφοδο και 6
φορές συνετρίβησαν πάνω στα γρανιτένια στήθη των Ελλήνων. Στις 15 Μαρτίου ολοκληρώθηκε άδοξα η ιταλική επίθεση και ο Μουσολίνι ντροπιασμένος επέστρεψε στη Ρώμη.
Η μεγάλη ημέρα της 25ης Μαρτίου 1941 βρήκε τους Έλληνες νικητές και εδραιωμένους στην Τρεμπεσίνα και το Τεπελένι. Πόθος και σκοπός τους να υψώσουν την Γαλανόλευκη σ’ όλη τη Β. Ήπειρο.
Ήταν τότε που θα ρίχναμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Το ομολογούν και οι ίδιοι στα κείμενά τους, όταν ζήτησαν ενισχύσεις από την πανίσχυρη Γερμανία του Χίτλερ. Οι Γερμανοί συμμάχησαν με τους Βουλγάρους και στην απαίτησή τους να παραδοθούμε άκουσαν το δεύτερο ΟΧΙ.
Οι Έλληνες με χαρά ξεκινούσαν για το μέτωπο. Από τις 28 Οκτωβρίου ως τις 13 Νοεμβρίου 1940
είχαμε τις μάχες στην οροσειρά της Πίνδου. Τα παλληκάρια μας στην πρώτη
γραμμή του μετώπου, στο θρυλικό Καλπάκι, κράτησαν γενναία αντίσταση. Το
απόσπασμα της Πίνδου με τον ηρωικό Συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη,
αντιπαρέταξε 2000 στρατιώτες έναντι 15.000 Ιταλών. Απώθησε τους εχθρούς
που είχαν φθάσει στο Καλπάκι, ως τη συνοριακή γραμμή.Σπουδαιότατη ήταν η συμβολή του Πυροβολικού, του Ιππικού, του Μηχανικού, του Ναυτικού. Οι Έλληνες με τα 163 αεροπλάνα αντιμετώπισαν επιτυχώς τα 500 ιταλικά αεροπλάνα. Ο ανθυποσμηναγός Μητραλέξης στις 2 Νοεμβρίου
κατεδίωκε με το αεροσκάφος του ένα ιταλικό βομβαρδιστικό. Όταν
εξαντλήθηκαν τα πυρομαχικά του, πλησίασε άφοβα εκ των όπισθεν το εχθρικό
αεροπλάνο και με τον έλικά του άρχισε να ροκανίζει την ουρά και τα
πηδάλιά του και το κατέρριψε. Οι Ιταλοί το εγκατέλειψαν. Ο Μητραλέξης
προσγειώθηκε και έτρεξε και συνέλαβε ένας αυτός τους πέντε Ιταλούς
αξιωματικούς.Από τις 14 Νοεμβρίου 1940 άρχισε η γενική, θυελλώδης αντεπίθεση του στρατού μας σε όλο το μήκος του μετώπου από τη θάλασσα μέχρι τη λίμνη Πρέσπα. Μετά από σκληρούς αγώνες 8 ημερών και αιματηρές μάχες ο στρατός μας κατέλαβε το ορεινό συγκρότημα Μόροβα – Ιβάν.
21 Νοεμβρίου 1940. Ο στρατός μας μπήκε νικηφόρος στην Κορυτσά. Όλος ο Ελληνικός λαός ψιθύρισε με ικανοποίηση:» Η Παναγία, που Την προσέβαλαν οι Ιταλοί στην Κοίμησή Της ,τους έδωσε την απάντηση ακριβώς στην άλλη μεγάλη εορτή Της», δηλαδή τα Εισόδια.
Ένας πολεμιστής έγραφε:» Σ’ ένα χωριό της Κορυτσάς ο Ιερέας πρωτοστατεί
στη φροντίδα των Ελλήνων στρατιωτών. Λίγες μέρες πρωτύτερα είχε πεθάνει
ο πατέρας του, ένας αγνός Έλληνας που παρακαλούσε να μην πεθάνει, εάν
δεν έλθει ο ελληνικός στρατός να τους ελευθερώσει. Ο Ιερέας με πήρε από
το χέρι και ανεβήκαμε στο κοιμητήριο του χωριού. Γονάτισε στον τάφο του
πατέρα του, σήκωσε τα χέρια ψηλά και κλαίγοντας φώναξε: «Σήκω πατέρα! Ήλθαν οι Έλληνες. Σήκω να τους υποδεχθείς!» Έκλαψα κι εγώ μαζί του».Μέσα στον Νοέμβριο και Δεκέμβριο του ΄40 απελευθερώθηκαν το Λεσκοβίκι, το Πόγραδετς, η Πρεμετή, το Δέλβινο, οι Άγιοι Σαράντα, το Αργυρόκαστρο, η Χειμάρρα και στις 10 Ιανουαρίου 1941 οι καμπάνες ξανακτύπησαν χαρμόσυνα: πήραμε την στρατηγικής σημασίας Κλεισούρα. Το τίμημα ήταν βαρύ: 291 Έλληνες νεκροί και Ιταλοί πάνω από 1.400. Οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες πανηγύριζαν υποδεχόμενοι τον ελευθερωτή Ελληνικό στρατό.
Ένας στρατιώτης σημείωνε: «Την 8η Δεκεμβρίου η 4η μεραρχία κατελάμβανε τη Δερβιτσάνη. 500 κορίτσια και 200 περίπου νέοι του Β. Ηπειρωτικού χωριού εξήλθον προς προϋπάντησιν του συντάγματος, το οποίο ήρχετο. Εκράτουν την Ελληνικήν Σημαίαν, έψαλλον το «Χριστός Ανέστη» και ετραγουδούσαν τον Εθνικόν Ύμνον».
Το Μάρτιο του 1941 ο Μουσολίνι εξαπέλυσε την περιβόητη εαρινή του επίθεση που διηύθυνε αυτοπροσώπως, διότι δεν άντεχε την ντροπή της ήττας. Ήταν, λοιπόν ,θέμα γοήτρου και στρατιωτικής τιμής και έπρεπε να πετύχει.
Επί δυόμισι ώρες σε μέτωπο 6 χλμ οι Ιταλοί έστελναν 100.000 βλήματα. Εκεί, θάφτηκε οριστικά
το όνειρο του Μουσολίνι. 200 βομβαρδιστικά αεροπλάνα κάλυπταν τις
ιταλικές θέσεις. 6 φορές οι Ιταλοί έκαναν έφοδο και 6
φορές συνετρίβησαν πάνω στα γρανιτένια στήθη των Ελλήνων. Στις 15 Μαρτίου ολοκληρώθηκε άδοξα η ιταλική επίθεση και ο Μουσολίνι ντροπιασμένος επέστρεψε στη Ρώμη.Η μεγάλη ημέρα της 25ης Μαρτίου 1941 βρήκε τους Έλληνες νικητές και εδραιωμένους στην Τρεμπεσίνα και το Τεπελένι. Πόθος και σκοπός τους να υψώσουν την Γαλανόλευκη σ’ όλη τη Β. Ήπειρο.
Ήταν τότε που θα ρίχναμε τους Ιταλούς στη θάλασσα. Το ομολογούν και οι ίδιοι στα κείμενά τους, όταν ζήτησαν ενισχύσεις από την πανίσχυρη Γερμανία του Χίτλερ. Οι Γερμανοί συμμάχησαν με τους Βουλγάρους και στην απαίτησή τους να παραδοθούμε άκουσαν το δεύτερο ΟΧΙ.
πηγή:agonistes.gr
0 Σχόλια